Motormuizen naar Engeland

Verslag van de motormuizenrit door mooi Engeland georganiseerd door reisburo ”De Onstuimige Golf”.

Vrijdag 7 mei, 15.45 verzamelen bij fam. v.d. Haar. Zoals wij gewend zijn gebeurd dit in matige neerslag, geen broodbeleg. Maar zoals een geharde motorrijder gewend is mag dit de pret niet drukken.
Zodra de groep compleet is (7 motoren, 14 personen) wordt er koers gezet naar de veerboot in IJmuiden.
In hevig vochtige omstandigheden onderweg naar een weekend links rijden. Wat hier in Nederland als crimineel verkeersgedrag wordt gezien zal daar nodig zijn om te overleven. Beslagen viziers, doorweekte laarzen en handschoenen en nog geen uur van huis, een geweldig vooruitzicht naar een land waar het vaak regent.
Gelukkig stonden we na een uur onderin de boot (Queen of Scandinavia) de motoren vast te sjorren voor de overtocht. De dames alvast naar de hut om zich gereed te maken voor de avond, de heren volgden later zodra ze overtuigd waren dat de motoren orkaankracht zouden overleven. Na ca. 1 uur vertraging werd de overtocht gestart. Kort hierna was de tijd gekomen om het diner (warm/koud buffet) te gebruiken.
Hier werd dus ook gebruik van gemaakt. Hierna werd er wat rondgekeken op het schip waarna wij ons begaven naar de feestzaal om getuige te zijn van een avondvullend programma. Als voor iedereen de avond lang genoeg heeft geduurd en men zich één voor één in de kooi ter ruste heeft gelegd wordt het rustig aan boord.
Na een goede nachtrust stond het ontbijtbuffet weer te wachten en boven gekomen bleek dat het weer prima was! Hierna werd het tijd om de spullen uit de hut te halen en de motoren weer los te maken voor het vervolg van de reis. Het weer was goed dus dat beloofde veel. (je krijgt wat je toekomt) Alle stellen goedgehelmd met
1 pond op zak door New Castle: follow de leader!
Weldra kwamen wij op het punt waar de Tynetunnel begint en waar wij de pond voor nodig hadden om een vrije doortocht te claimen. Na eerst ca. 30 km snelweg om aan het links rijden te wennen, begaven wij ons op de binnenwegen zoals we die uit tv series kennen. Prachtige natuur, bochtige en heuvelachtige wegen leidde ons langs hagen en muren, schitterend terrein voor de motorsport.
Over het Pennines gebergte met schapen zover je kon kijken, ook hier en daar dode schapen of lammeren welke als voedsel zullen dienen voor andere beesten. Na een koffiestop met applepie in Barnard Castle moesten we weer verder want de weg was nog lang volgens de leader. En jawel, één motor was niet van plan om de rit te vervolgen, spanning op de gezichten, diverse technische mensen eromheen, leuke opmerkingen,je kent dat wel, maar na het dreigement van ”we duwen hem wel even aan” koos hij toch eieren voor z’n geld en gaf alsnog z’n medewerking. Een zucht van verlichting was hoorbaar in de groep.
Het landschap bleef onveranderd mooi, vele dorpjes werden gepasseerd, te veel om alles te onthouden.
In de middag werd er nog gestopt voor een wandelingetje in een natuurpark met enkele watervallen. (Aysgarth) Van te voren kwam het verzoek om geen stek van een zeer speciale boom mee te nemen want dit zou ons duur te staan komen. Maar alle bomen die we passeerden, niet één was zo bijzonder als voorspeld.Hij was niet te vinden, wel een stronk: “Hier heeft hij echt gestaan” zei Rob.Het bleek een geldboom geweest te zijn, de droom van iedereen. Volgens Rob en Marijke was deze boom volgeslagen met munten, vanaf de grond tot zover je kon reiken zaten er allemaal munten in. Dit verkort echter wel de levensduur van een boom.
Na een kleine versnapering in Windermere vervolgden wij onze rit naar het hotel. Voor een enkeling was het nog wel eens lastig om na een bord van 30 de juiste snelheid aan te houden, het zijn geen km maar miles zodat de gashandel wat verder open mag. Een ander had weer wat moeite met de Engelse tijd, een uur tijdsverschil.
Onderweg zagen we dat ook het cricketspel een aantal keer werd beoefend, een zeer Engelse sport.
Op een vierbaansweg reden we ineens tussen wielrenners in die met een wedstrijd bezig waren, heen en terug langs de snelweg zonder begeleiding. Na ca. 350 km arriveerden we bij het hotel, een zeer karakteristiek oud Engels landhuis ”The Craiglands Hotel” in Ilkley. Even de kamers opzoeken voor de nodige verfrissing (douche of bad) nog even borrelen waarna het diner geserveerd zou worden. Een wijntje, stijlvol goed bevonden door Dirk, werd ingeschonken. Klaas had een heerlijke tomatensoep (als pudding) uitgekozen. Hierna het hoofd gerecht, Ton had enige moeite om zich te herinneren wat hij had besteld zodat er onderling geruild moest worden. Het nagerecht ook prima zodat we zeer voldaan en vermoeid de rust konden vinden. De kamers keurig uitgerust met een niet te regelen verwarming zodat de ramen niet gesloten hoefden te worden.
Hierdoor konden sommige mensen getuige zijn van een aantal ruziënde mensen voor het hotel.
Zondagsmorgens stond er een onvervalst Engels ontbijtbuffet gereed, veel te veel maar wel lekker.
Anneke wou beweren dat ze in haar slaap steeds een veertje in haar rug voelde, na deze openbaring waren alle ogen op Klaas gericht, maar hij wist nergens van. Om 10 uur werd de terugreis begonnen richting het noordoosten. Weer door het mooie Engelse landschap waar je geen genoeg van kunt krijgen. Iets koeler maar weer droog en dat is toch wel fijn. Langs en op de wegen liggen echt veel aangereden dieren, zelfs een ree. Wegen met klimmen van 25% nemen we moeiteloos.
Na een koffiestop in ”The White Swan” in Middleham waar de eerste en tweede kop koffie zeer veel verschilden, reden we nog even langs de resten van een kasteel uit vervlogen tijden)vakantieverblijf van King Richard III maar de tijd ontbrak voor een betere bezichtiging.
Overal in de dorpen en steden zie je schitterende naamborden van winkels of cafés, echt kunstwerken.
Hierna reden we naar Helmsley waar bij mooi weer veel motorrijders samen komen om de verongelukten te herdenken. Vanaf deze plaats loopt een provinciale weg richting Stokesley, vol bochten en heuvels en waarbij mooi weer de snelheidsrecords aangescherpt worden. Dit gaat zelfs zo ver dat er aan het begin van deze weg een bord stond met de stand van de afgelopen vijf jaar. De stand luidde; 52 verongelukte motorrijders in 5 jaar, waarschijnlijk nog niet bijgewerkt na afgelopen zaterdag.+ 3. Gelukkig waren de omstandigheden niet goed genoeg om te racen. Snel door naar de boot want de tijd begint weer te dringen, toch weer tijd tekort, jammer maar het is niet anders, de boot wacht niet. Weer door de Tynetunnel en we zijn op tijd bij de boot.
Terug met de Duke of Scandinavia, de motoren weer vastgezet en de avond weer gevuld als op de heenreis.
Frieda en Dirk hadden met behulp van enkele andere passagiers een passend cadeau voor Rob en Marijke gevonden, na de dank woorden namens de groep wenste Dirk het organiserende duo veel plezier met hun cadeau.( het past er allemaal in!)
Maandagmorgen weer in Holland, nog even een koppie bij van der Valk waar we de eerste St. Bruggers alweer tegen kwamen. Na de koffie werd er alvast afscheid genomen en gingen we op huis an.
Nogmaals wil ik Rob en Marijke bedanken voor de mooie reis die we maakten en de goede voorbereiding die menig uurtje in beslag heeft genomen. Wij hebben ervan genoten.

De Payman for 4 days

(kijk voor meer foto’s in het fotoalbum)