Veteranen heren Purmerend-Hermes/Magnus, uitslag: 0-6

Als nieuwbakken veteranenteam vormt elke wedstrijd in feite een debuut. Met die gedachte waren we zondag 15 maart ook naar Purmerend afgereisd. Coach/laatste man Maarten Veenendaal had vooraf  verkenningen uitgevoerd en had er alle vertrouwen in. Maar omdat onderschatting de grootste fout is, koos hij - terecht - voor een vrij conservatieve uitgangspositie met een solide verdediging en stabiel middenveld.
Dat leidde van meet af aan tot een conditioneel en technisch veldoverwicht voor Hermes/Magnus. Het leverde dan ook diverse strafcorners en corners op maar scoren ho maar. De keeper van Purmerend waande zich bij vlagen een ware schietschijf maar hield lange tijd de nul. Totdat Maarten zich hoogstpersoonlijk met een strafcorner ging bemoeien en het speeltuig op aangeven van Jan-Kees Beers overtuigend tegen de planken joeg; 0-1. De ban was gebroken. Even later trof oud crack Martijn van Lier het net; 0-2. Purmerend kwam er met moeite uit en deelde een paar speldenprikken uit maar de Waterlanders werden meer en meer in defensief gedrongen. Het ontaardde al snel in een kansenfestival voor Hermes/Magnus en Richard Quak kreeg enkele fraaie mogelijkheden maar zijn vizier stond nog niet goed afgesteld. Maarten Veenendaal bepaalde met 0-3 de ruststand.
Het probleem, veel kansen maar te weinig scoren, werd tijdens de pauze feilloos geanalyseerd. ,,We moeten meer vanaf de zijkanten spelen. Die ballen zijn voor de tegenstander veel lastiger te verdedigen’’, instrueerde Maarten zijn teamgenoten. Paul Bijleveld constateerde dat de aanvalslinie telkens uiteen splijt zodra die het doelgebied penetreert. ,,Terwijl het beter is dat één man voor de keeper blijft staan, dat ontneemt de doelman het zicht en je houdt een centraal aanspeelpunt.’’
Met die aanwijzingen startte Hermes/Magus het tweede bedrijf met ook de intentie het karwei gedecideerd af te maken. En de nul te houden! Het gevaar werd nu inderdaad meer vanaf de flanken gesticht en dat bezorgde Purmerend steeds meer angstige momenten. ,,Hoeveel kansen moet je nog krijgen’’, vroeg Maarten zich (heel) hardop af, nadat Richard de doelman tevergeefs tot drie keer bestookte maar niet wist te verschalken. Die opmerking kwam kennelijk op het juiste moment want prompt was het wel raak; 0-4. Met nog een kwartier te gaan, kwam het nu aan op consolideren en controleren. Dat comfortabele perspectief werkte kennelijk bevrijdend op onze topscorer Richard Quak die er na enkele puike combinaties nog twee inprikte en daarmee de eindstand op 0-6 bepaalde.
Een verdiende zege die motiverend werkt, de verhoudingen steeds duidelijker weergeeft en bij de concurrentie (Bloemendaal) zeker niet onopgemerkt blijft. Des te meer reden waakzaam te zijn bij de komende duels want nu we steeds serieuzer voor de prijzen meedoen, zijn wij de te kloppen ploeg. Komende zondag mogen we onze kwaliteiten voor het thuispubliek in Schagen etaleren, tegen - jawel - het altijd lastig Heerhugowaard.
Coen van de Luytgaarden