Veteranen Heren Kraaien-Hermes/Magnus, uitslag: 1-0

Aan de succesvolle zegetoer van de veterenen heren moest een keer een einde komen. Toch kreeg de eerste nederlaag nog een wrange bijsmaak. Niet zozeer vanwege die ene tegengoal als wel de manier waarop. Want de bal vloog niet alleen snoeihard maar vooral heel hoog (dus gevaarlijk) het doelgebied in voordat de treffer viel. Arbitrair? Dat laten we in het midden. Discutabel op z’n minst. Maar dat mag geen excuus zijn want, zoals spelmaker Jan Kees Beers ook na afloop zei. ,,Als je sterk genoeg bent, moet je het zelf gewoon afdwingen.’’ En dat deden we niet, konden we eenvoudig niet.
De Zaankanters hadden meer hockeyend vermogen. Zo kunnen we deze pot simpel samenvatten. Daartegenover stond dat Hermes/Magnus twee belangrijke pijlers miste; Maarten Veenendaal en/of Idserd van Eysinga. Met de nadruk op en/of want een van deze twee had het minieme krachtsverschil met gemak geneutraliseerd. Toch en misschien wel daardoor werd het een lekkere wedstrijd waarbij ’werkhockey’ het credo vormde. We moesten aan de bak, moesten de ene aanvalsgolf na de andere afslaan en daarna ook nog razendsnel schakelen om aanvallend tegenwicht te bieden en dat kostte flink kracht. Maar zolang de brilstand op het scorebord staat, is er altijd hoop. Sterker nog. Naarmate de wedstrijd vorderde, boden we meer en meer tegenstand. Dat we met een gelijkspel de rust ingingen, mogen we daarom gerust als een sportieve verdienste beschouwen.
Alles wees erop dat we de nul gingen houden. Sterker nog; stiekem droomden we van een stunt. Dat we de Kraaien in de slotfase wellicht nog zouden verrassen. Whishful thinking helaas. Na tien minuten in het tweede bedrijf braken de Kraaien door de linies, werd de verdediging uitgespeeld en viel de enige (tegen)goal. De totstandkoming riep echter vragen op (plus verbaal protest van teamcaptain Erik Jan Repko) maar Hermes/Magnus herpakte zich. Conditioneel kwamen de Kraaien er niet zo rap meer uit als in de beginfase. Onze laatste man Toine Vergroesen bediende het middenveld met Jan Kees erop steeds beter en zowaar dwong Hermes/Magnus nog enkele corners af. Met nog vijf minuten te gaan, ontketende Hermes/Magnus een slotoffensief en een pegel van een opkomende Coen van de Luytgaarden in het doelgebied bezorgde de Kraaien nog angstige momenten.
Het bleef bij de 1-0 en daarbij mag zeker niet onvermeld blijven dat we dat voor een belangrijk deel danken aan onze gelegenheidsdoelman Klaas Noorman. Zonder enige overdrijving de revelatie van deze match. Met zijn toch al imposante verschijning, oogde hij met het hockeyharnas als een Amerikaanse footballplayer en deze heldenrol maakte hij volledig waar. Klaas verrichte kort na het beginsignaal een sublieme redding en sloeg de bal met veel bravoure uit de linkerbovenhoek. Hij stormde bij vlagen het doel uit, haalde diverse ballen van de lijn en hield voortdurend het overzicht. Zo’n talent waarvan je in z’n jonge jaren zou zeggen; die rammelt aan de poorten van de nationale equipe!
Het bier, geschonken uit een 2 liter kan, vloeide na afloop rijkelijk. Gelukkig maar want enige rust en relativering kan geen kwaad. Met het oog op een dubbelklapper komende weekend, zaterdag en zondag spelen, moeten we onze rustmomenten koesteren. Deze nederlaag is geen schande, eerder een prima leermoment met perspectief. Want echte champs, zoals wij, putten daar kracht uit.
Coen van de Luytgaarden