Klimduinrun 2008, de dag dat Pelle een scooter won...!

Beste lezers,

Vorige week kondigde ik het einde aan van het seizoen, de rust zou komen en oh ja, ik zou nog wel met mijn Zoetermeerse kornuiten naar de ludieke Klimduinrun.

Om de emoties die daarop volgden kort te omschrijven: bij aankomst in Schoorl ben ik me kapot geschrokken, omdat die Klimduin dus veel en veel steiler was dan ik had verwacht, vervolgens ging ik veel te makkelijk door de series heen, en toen ging het dagen. Verdomme Pel, nu ga je je stinkende best doen ook. Dus heel ludiek was het uiteindelijk niet meer.

Hieronder een verslag met behulp van de meesterlijke foto’s van Erik van Leeuwen van www.erki.nl.

Zaterdag 27 september: 16,30 uur.
’Serie 1: baan 2: Pelle Rietveld...’ Daar had ik niet echt op gerekend. Ik hoopte dat ik de kunst een beetje af kon kijken bij de tegenstanders.
Maar tot mijn eigen verbazing liep ik iedereen in mijn serie op flinke afstand. Tijd 22,07.

Als ik een moment moet aanwijzen waarop de duivel in mij loskwam, was het de finish van de serie. Het schoot toen door me heen: ’Verdomme Pel, als polderjongen heb je nog nooit een berg opgerend die zo steil is, maar dit kan jij...!’

Maar ja.. er stonden vier deelnemers aan de Olympische Spelen aan de start, Gregory Sedoc en Marcel van der Westen, de hordenlopers, en de Belgische 400-meterlopers Cedric van Branteghem en Nils Duerinck.
Vervolgens ging de halve finale net zo opvallend gemakkelijk, en vanaf dat moment nam het fanatisme helemaal bezit van me. Ook al is het eind september, is het seizoen al een hele lange tijd bezig, ben ik aan rust toe en stond ik woensdag nog bij een geweldig concert van The Wombats.
 
Om even een inschatting te geven hoe zwaar de Klimduinrun is. Op de 120 meter liep ik tijdens de trainingsstage op Tenerife volgens mij 13,2 seconden. Het Klimduin is eveneens 120 meter lang, maar ik had er 25,05 seconden voor nodig om boven te komen. Het fotootje hiernaast zal ook wel een goede inschatting geven overigens hoeveel pijn het aan mijn bovenbenen deed. Voor de duidelijkheid: Deze Superman-vluchtfase is geen gevolg van een val. De finish was een rode balk die je moest aantikken.
 
En het is maar goed dat ik deze snoekduik plaatste, want alle cracks na mij beten hun tanden stuk. Het was heel close, want Nils Duerinck klokte 25,13. Zo kon het gebeuren dat wat startte als een ludiek evenement eindigde in veruit mijn meest lucratieve wedstrijd ooit.

Hier sta ik namelijk bovenop het podium met de sleutels van een Honda Zoomer. En dat is toevallig wel de nieuwste trend in scooterland. Door mijn plattelandsafkomst heb ik me nooit zo verbonden gevoeld met het Amsterdamse grootkapitaal, maar als ik dan van de Honda-meneer hoor, dat de vastgoedheren en andere figuren van een bedenkelijker allooi door Oud-Zuid cruisen op een Zoomer, word ik wel blij. (Denk aan Willem Holleeder op zijn Vespa, die Vespa is dus heel 2005..!)

En zo ziet mijn Honda Zoomer eruit. Naast mij op de foto de winnares bij de vrouwen, die volgens mij met de naam Lenneke getooid was.
Helaas kon ik er nog niet gelijk mee terug naar Zoetermeer rijden. Maar later deze week heeft mijn Zoomer een kenteken, en dan ga ik hem ophalen.

Rest mij niets anders dan de organisatie van de Klimduinrun, en Sven Ootjers in het bijzonder, te bedanken voor een spectaculair evenement in een geweldige ambiance. Sven is er perfect in geslaagd een event neer te zetten waar topsport en breedtesport samenkomen op een unieke locatie, die zowel in de natuur ligt als in een drukbezocht horecagebied. Als (sport)marketeer in opleiding doet het mij deugd om te zien dat er initiatieven ontstaan die mijn sport aantrekkelijker maken voor publiek en bedrijven.

En dat ik daar zelf een scooter aan overhoud is helemaal mooi!

Groeten van een Pelle die nu echt een week lang zijn benen stil gaat houden.