Column Ambro: Sportgrootheid
ingevoerd op 11-2-2014
Sportgrootheid
Het grote feest is weer begonnen. Iedere twee jaar kan de echte sportliefhebber zijn of haar hart weer ophalen. Het Russische Sochi was deze keer de gelukkige om de Olympische Winterspelen te mogen organiseren. En of dat nu een grote publiciteitscampagne van Poetin is maakt me eigenlijk helemaal niets uit. Het is een geweldig evenement waar ’s werelds beste sporters het tegen elkaar opnemen. En daar kan ik, ondanks alles, enorm van genieten!
Direct in het eerste weekend was het raak, grootste sport met mooie winnaars. Voor Nederland waren er “natuurlijk” Sven en Ireen die deden waar ze voor gekomen waren, namelijk winnen. Daar keek niemand van op. Mijn winnaar van de eerste dagen was echter geen Nederlander.
Op de Nederlandse TV viel hij tussen al het schaatsgeweld een beetje in het niet maar de oplettende kijker heeft het zeker gezien. Het was een verslag van de zwaarste discipline die in Sochi beoefend wordt, biatlon. Dit betekend: een loodzwaar parcours afleggen op langlaufski’s, wat op zichzelf al een prestatie is, en dan tussendoor nog met een geweer dat op de rug meegedragen is op piepkleine doelen schieten. Ik geef het je te doen.
Voor de incidentele kijker is biatlon een lastig te volgen sport. De deelnemers starten met tussenposes zodat degene die voorop loopt niet per definitie de leider is. Door de grote verschillen in starttijd lijkt het alsof er willekeurig staand en liggend geschoten wordt. Als er gemist wordt mag je door maar moet je wel voor iedere misser een strafronde lopen op een klein aan het parcours grenzend rondje. Al met al nogal verwarrend kan ik me zo voorstellen.
Toen de kruitdampen eenmaal waren opgetrokken en de sporters na de finish weer overeind gezet bleek er een Noor te hebben gewonnen. En wat voor Noor!
Ole Einar Björndahlen is zijn naam, 41 lentes jong en nu definitief een legende. De zege op de 10 kilometer sprint (ja u leest het goed, een sprint van 10 kilometer…) betekende zijn 12-de Olympische medaille waarvan 7 maal goud!
Met zo’n Olympische staat van dienst ben je in mijn ogen een echte sportgrootheid, en de Spelen zijn nog maar net begonnen. Er volgen nog meer biatlon onderdelen. Ik kan je aanraden dit met interesse te volgen, niet alleen Ole Einar maar al zijn mannelijke en vrouwelijke collega’s verdienen dat.
Het grote feest is weer begonnen. Iedere twee jaar kan de echte sportliefhebber zijn of haar hart weer ophalen. Het Russische Sochi was deze keer de gelukkige om de Olympische Winterspelen te mogen organiseren. En of dat nu een grote publiciteitscampagne van Poetin is maakt me eigenlijk helemaal niets uit. Het is een geweldig evenement waar ’s werelds beste sporters het tegen elkaar opnemen. En daar kan ik, ondanks alles, enorm van genieten!
Direct in het eerste weekend was het raak, grootste sport met mooie winnaars. Voor Nederland waren er “natuurlijk” Sven en Ireen die deden waar ze voor gekomen waren, namelijk winnen. Daar keek niemand van op. Mijn winnaar van de eerste dagen was echter geen Nederlander.
Op de Nederlandse TV viel hij tussen al het schaatsgeweld een beetje in het niet maar de oplettende kijker heeft het zeker gezien. Het was een verslag van de zwaarste discipline die in Sochi beoefend wordt, biatlon. Dit betekend: een loodzwaar parcours afleggen op langlaufski’s, wat op zichzelf al een prestatie is, en dan tussendoor nog met een geweer dat op de rug meegedragen is op piepkleine doelen schieten. Ik geef het je te doen.
Voor de incidentele kijker is biatlon een lastig te volgen sport. De deelnemers starten met tussenposes zodat degene die voorop loopt niet per definitie de leider is. Door de grote verschillen in starttijd lijkt het alsof er willekeurig staand en liggend geschoten wordt. Als er gemist wordt mag je door maar moet je wel voor iedere misser een strafronde lopen op een klein aan het parcours grenzend rondje. Al met al nogal verwarrend kan ik me zo voorstellen.
Toen de kruitdampen eenmaal waren opgetrokken en de sporters na de finish weer overeind gezet bleek er een Noor te hebben gewonnen. En wat voor Noor!
Ole Einar Björndahlen is zijn naam, 41 lentes jong en nu definitief een legende. De zege op de 10 kilometer sprint (ja u leest het goed, een sprint van 10 kilometer…) betekende zijn 12-de Olympische medaille waarvan 7 maal goud!
Met zo’n Olympische staat van dienst ben je in mijn ogen een echte sportgrootheid, en de Spelen zijn nog maar net begonnen. Er volgen nog meer biatlon onderdelen. Ik kan je aanraden dit met interesse te volgen, niet alleen Ole Einar maar al zijn mannelijke en vrouwelijke collega’s verdienen dat.
