Vlak voor vertrek meldde Ella zich af. Dat we thuis met 6-2 van QV gewonnen hadden (en ook met 10 ‘man’), deed mij met een gerust hart op pad gaan. Op de A9 werd een file van 11 km aangekondigd, maar daar hebben we weinig van gemerkt. Wij zwaaiden waarschijnlijk voor de ergste drukte de A5 al op, om bij Aalsmeer af te slaan richting De Kwakel.
Op tijd aanwezig en ook QV: zij waren wel op ‘oorlogssterkte’, met 12 dames. Het verbaasde mij dat zij alle tijd namen om op ’t veld te komen. Daar nog een doel moesten wegrollen en vervolgens ons kwamen vragen of we iets korter konden spelen, want de scheidsrechter moest op tijd weg. Oké wij zijn niet de beroerdste: 2x 30 min.
Na 10 minuten stonden we al 2-0 achter. Dat Ella er niet was, was niet zo erg, maar wel dat er linksachter steeds iemand vrij liep en ook nog de bal kreeg. Dit moest anders. We hadden toch gekozen voor de aanval, want “de aanval is de beste verdediging!”.
Het werd 2-1 en nog geen vijf minuten later 3-1. Gelukkig konden voor de rust er een 3-3 van maken.Na de rust zijn we meestal niet zo scherp. Zeker niet als je nat, koud, verkleumd het veld weer op moet. En ja hoor, QV knalde de 4-3 binnen. Het zat me niet lekker en gelukkig voelden mijn teamgenoten dat ook. Een prachtige messcherpe voorzet van Alice, gevolgd door een tip-in van Mariëtte zorgde ervoor dat de bal hoog in de hoek achter de keeper belandde: 4-4. En toen erop-en-erover: de ingestudeerde strafcorner van mij en Wieteke belandde snoeihard links in ’t doel.
Poeh, poeh, nu mochten ze wel affluiten, maar . . . . leek het nu net of ze deze helft toch 35 minuten lieten spelen?? De fut was er bij QV uit, de conditie op. En Magnus?, . . . wij voelden ons weer opveren. GEWONNEN!
Meiden het gaat (te) goed met ons. Ans
Bron: SMHC Magnus