Nog maar TIEN! Het noodscenario werd in werking gezet:
- wie heeft er een dochter die vrij is en kan hockeyen
- moet Purmerend spelen; misschien kunnen we iemand daarvan lenen
- Alliance uit onze poule is VRIJ
- Captain van Alliance gebeld: ‘Ja, maar had ook al namen doorgegeven aan Bloemendaal’
- Bellen ,bellen, bellen
Uiteindelijk kon niemand invallen. Helaas.
Dinsdagochtend, filevrij, naar Amstelveen gereden. Alle tijd om over de opstelling na te denken, want ‘een ezel stoot zich in ’t gemeen, niet twee keer aan dezelfde steen’. Bij de Kraaien hadden we dan wel met z’n 10-en verloren, maar dat kon natuurlijk beter.
Annelike als laatste ‘man’ was een gouden greep. Zij hield tevens de spits van Amstelveen in de gaten, zodat ik en Wieteke wat meer in de aanval konden. Het werd dan ook snel 0-1. Toch wist Amstelveen met prachtig spel ons 3x op het verkeerde been te zetten. Voor de rust stond de teller op 3-1.
Ine deed het super als invalkeep en groeide steeds meer in haar rol (in de auto had ze al zitten snuffelen in een meegenomen script: “M’n nieuwe rol”, vertelde ze ons). Hierdoor hadden we alle vertrouwen in de tweede helft. En laten we die nou winnen!, met 0-1.
Net niet genoeg voor de ‘punten’, maar wel genoeg voor ons ego.
En nu herfstvakantie. Geen training, geen wedstrijd, maar een damesveteraan kent het woord ‘vakantie’ niet echt: het thuisleven gaat gewoon door. Er moet zelfs, voor sommigen, nog gestudeerd worden. Monique meldde ons dat zij in de vakantie haar ‘sociale-vaardigheids-examen’ moest doen: altijd handig voor in de kantine!!
Succes, Monique!
Ans
Bron: SMHC Magnus