Oké, fris en scherp vlogen we in het ‘startschot’ uit de blokken. Met een voorhoede die stond als een huis en een flexibel middenveld, hielden we de bal meer voor dan achter. Wat resulteerde in een 3-0 voorsprong in de rust. Intussen was Ine gearriveerd, maar zat als een dood vogeltje in de dugout. Alleen in u-i-t-e-r-s-t-e nood wilde ze invallen.
De tweede helft verloopt altijd iets stroever. De achterhoede was nog wel fris en zat als een tijger boven op de bal. De Terriërs werden helemaal klem gezet. Frustratie, na frustratie stapelde zich op; er ging er zelfs één met haar stick gooien. Ook Alice moest het ontgelden: een bal trof haar voet, waardoor ze lichtelijk ‘onwel’ werd. In zo’n geval helpt ‘de lamme de blinde’ en werd Ine in stelling gebracht. (Ja, “veterin in hart en nieren tot de dood ons scheidt” ). Wat de Terriërs ook probeerden, het mocht niet baten
Onze scheidsrechters, Bart en Ben, hielden hun hoofd koel, want op momenten dat het niet helemaal lekker draait, dan heeft de ‘scheids’ het natuurlijk altijd gedaan.
Met nog twee mooie doelpunten van Justine en Annelike konden we weer tevreden naar huis: 5 – 0.
Mooi meiden, volgende keer mogen we onze kunsten tonen in/tegen Amstelveen.
Ans
Bron: SMHC Magnus